آیا وجود اعدام، زندان و شکنجه یک ضرورت مارکسیستی و انقلابی است؟

آیا وجود اعدام، زندان و شکنجه یک ضرورت مارکسیستی و انقلابی است؟

نادر احمدی

‏پنجشنبه‏، 2014‏/10‏/09

مقدمه: آیا وجود اعدام، زندان و شکنجه در جامعه بشری بیانگر ددمنشی حیوانی به نام "انسان" نیست؟ اگر ما به یاد بیاوریم که انسان نیز یک حیوانی مانند دیگر حیوانات است آنگاه می توان درک کرد که چرا جامعه بشری یک جنگل است و در این جنگل نیز مانند دیگر جنگل های آفریقا قانون " هر که زورش بیش سهمش بیشتر و قانون تنازع برای بقاء " غالب است. در جنگل بشریت "نظام سرمایه داری" حاکم است. بدینترتیب در جنگل جامعه بشری، انسان ها موجوداتی متخاصم هستند که سیستم حاکم افکار آنان را شکل می دهد و آنها را به راهی که خود می خواهد هدایت می کند! بر این اساس است که رادیکالیسم مارکسیستی که محصول نظام سرمایه داری است ولی خود را ضد سرمایه داری نیز می داند در برخورد با انسان ها و جرائم سیاسی و اجتماعی آنان، به جای علاج واقعه قبل از وقوع، برای تسکین عقده های خود، مدافع آتشین اعدام، زندان و شکنجه است و هویت خود را با اعدام، زندان و شکنجه تداعی و تعریف می کند! برای درک ماهیت این موجودات عاشق خونریزی، در متن زیر بطور مختصر عملکرد بعضی از اجداد آنان را در ایران و بعضی نقاط جهان را در گذشته و شرایط کنونی از نظر شما می گذرانیم.

1- بابل: برخى از جرم‏هاى مستوجب اعدام در قانون حمورابى به‏طور خلاصه چنین است:

ماده 15: «تحریک به اخفا و فرار بردگان مشروط به این‏که از شهر خارج شوند مستوجب اعدام است».

ماده 19: «پناه دادن برده فرارى در منزل و عدم تحویل وى به مأموران، مجازات اعدام را در پى خواهد داشت».

ماده 21: «اگر کسى دیوار منزل دیگرى را سوراخ کند و وارد منزل او شود عامل را باید در جلو همان دیوار کشته و در همان سوراخ مدفون سازند».

2 - آشور

قوانین آشورى همان‏گونه که در کتاب «تاریخ تمدن» آمده‏است به‏طور کلى ابتدایى‏تر و جنبه دنیایى آن کم‏تر از قوانین حمورابى است با این‏که ظاهرا از حیث زمان بر قوانین آشور مقدم بوده است. کیفرهاى قانونى در قوانین آشور درجات مختلفى داشت از قبیل نمایش دادن شخص گناه‏کار در میان مردم،  واداشتن وى به کارهاى سخت،  شلاق زدن از بیست تا صد ضربه،  بریدن گوش یا بینى،  خصى کردن،  زبان بریدن ، چشم در آوردن ، شکم دریدن و سر بریدن.

در قوانین سارگن دوم مجازات‏هاى دیگرى از قبیل زهر خوراندن و سوزاندن پسر یا دختر شخص گناه‏کار در قربان‏گاه معبد نیز آمده‏است. زنا ، هتک ناموس و بعضى از اشکال دزدى را معمولا با اعدام مجازات مى‏کردند. گاهى نیز متهم را با داورى خدایان کیفر مى‏دادند یا گناه‏کار را پا بسته در آب میانداختند و سر نوشت وى را به دست آب مى‏سپردند.²

3 – ایران باستان

یکى از روش‏هاى مجازات اعدام در زمان هخامنشیان گذاشتن سر محکوم بر سنگ و خرد کردن آن بوده است. پلوتارک در مورد زنى خیانت‏کار که استاتیرا زن اردشیر دوم پادشاه هخامنشى را مسموم کرده بود چنین می‏نویسد: